Het is zaterdagochtend net 3 minuten over 6 uur.
Ik bedenk me dat het weinig uitmaakt voor velen.
Zaterdag, weekdag, of de start van een schoolvakantie… .
Een heel merkwaardig fenomeen, een routine die opgaat in tijdloosheid.
En toch is er een onderliggende klok, die stilletjes ontwaakt.
Terwijl ik deze tekst typ zie ik voor mij het spektakel ontvouwen.
Een horizon begint stilaan vorm te krijgen, bomen tekenen zich alsof met houtskool op een steeds lichter wordende achtergrond.
Nu nog vooral in grijstinten en ja het zijn er meer dan 50.
Een frêle blauwe en roze gloed vloeit ertussen alsof de wind een hoopje pastelkrijt op het doek blaast.
Het heeft iets, iets mystiek.
Mystiek waar een rol aan dualiteit inzit, schoonheid en evenzeer zwaarte alsof de zon uit de onderwereld ontsnapt.
Onder het motto een beetje drama bij het wakker worden, motiveert om de dag te starten en hunkert naar meer, naar meer licht.
Elke ochtend wordt de zon geboren vanuit de diepte van onze planeet.
Ja, onze grote moeder!
En groot moet ze wel zijn om dat licht de hele nacht te kunnen dragen, ‘s morgens te baren en ’s avonds terug te ontvangen en te slapen leggend onder haar groen deken.
Waarbij dan alle tinten groen lijken te passeren, onmogelijk te tellen en alvast veel meer dan 50.
Het lijkt wel een vloeibare klok en plots schiet het werk van Dali mij te binnen.
Ja zo surrealistisch voelt het wel!
Bovenuit de realiteit, boven uit onze realiteit.
Dat gebeurt er dan bij gefabriceerde routines, ze worden als realiteit aangenomen.
En plots verdwijnen ze als sneeuw voor ze zon, in dit geval lijkt het meer als de sneeuw van een tv toestel pre jaren ’90.
Sneeuw als onzorgvuldig beeld dat met de opkomende zon, zo klaar word als een klontje.
Artificiële realiteit heeft een vlaag van surrealisme nodig om eindelijk tot zijn natuurlijk ritme te komen.
Dat op zich altijd al extraordinair geweest is.
Het licht neemt toe en de muziek wordt aangezet, elke huis en thuis mus begint zijn uniek lied en onze planeet ontwaakt.
Een vloeibare klok die gedreven wordt door maan en sterren en getrokken door de grootste ster van allemaal onze zon.
De motor van onze klok die met liefde gekoesterd wordt door al wat leeft.
Leef jij ook in licht en vloeibaarheid vandaag?
C-
Reactie plaatsen
Reacties